De horizon van Frans de Jong
Interesse in de horizon betekent de wil bezitten niet met zichzelf samen te vallen, geen definitieve identiteit te willen bezitten, kortom: ervan getuigen dat het feitelijke niet met het mogelijke identiek is. (uit: Ton Lemaire, Filosofie van het landschap)
De horizon speelt een prominente rol in het werk van Frans de Jong. Die horizon is symbolisch voor de ontwikkeling die hij doormaakte, en ook voor wie hij is.
Frans de Jong pakt een multiplex plaat, waarop hij een dunne laag witte verf heeft aangebracht. De structuur van de ondergrond is nog duidelijk zichtbaar. Een lijn in potlood markeert de horizon. Het begin van een nieuw schilderij. Wat haar definitieve vorm zal worden, ligt nog helemaal open. “Een schilderij schildert zichzelf. Alles wat ik tevoren ga bedenken, werkt niet. Dan timmer ik het mogelijke dicht”.
Het wezen der dingen
Kunst is de wezensbepaling van te maken dingen, leerde Frans op de Uitgebreid Technische School. En dat is wat hij al schilderend doet: zoeken naar het wezen der dingen. Hij wijst naar enkele recente werken: Daar is het wel gelukt, daar nog niet en daar wel. Een geslaagd voorbeeld is een landschap geïnspireerd op een korte vakantie naar Schiermonnikoog. Het schilderij voert de toeschouwer mee naar een donkergrijze dag op een breed, leeg strand. Het beeld brengt ook het gevoel over dat zo’n landschap oproept. De staat van zijn die je ervaart, starend naar de zee, de lucht, de horizon.
Surrealistisch
Bijna altijd plaatst Frans elementen in zijn landschappen die er niet thuis horen, waardoor ze iets surrealistisch krijgen. Vaak zijn het mensen of dingen die een persoonlijke betekenis voor hem hebben, zoals een driedimensionaal werk dat hij eerder heeft gemaakt. Of zijn kleindochter, die figureert in een onaards decor. Al schilderend gaat Frans ook op zoek naar zijn eigen wezen. “Naar diegene die ik al ben. De interactie tussen het beeld dat ik schep en mijzelf brengt nieuwe inzichten voort.”
“Ik heb de horizon nodig om me te oriënteren. Wie ben ik? Wat zit er in het verschiet? Ik kan niet altijd met het mogelijke bezig zijn, maar het is ook heel beklemmend om alsmaar te denken: dit is het dan.”
Een vak leren
Als kind tekende Frans veel en bleek al zijn talent. Na de middelbare school had hij graag naar de kunstacademie gewild, maar zijn vader besloot dat hij een vak moest leren. Het werd bouwkunde. Intussen bleef hij tekenen en beeldende kunst bewonderen. Toen hij tijdens een ontmoeting in de trein hoorde over de deeltijdopleiding aan de academie voor beeldende vorming in Tilburg, besloot hij zich in te schrijven.
Jarenlang verdiende Frans zijn brood als docent tekenen en handvaardigheid, maar nu is hij met pensioen. Sinds september 2010 is hij minimaal twee dagen per week in zijn atelier te vinden. “Dan komt er van alles uit. Ik heb in mijn leven het nodige meegemaakt, zelfinzicht verkregen. Dit is de tijd om te oogsten.”
Tekst: Caroline Moerland, MeijersMoerland Tilburg
Interesse in de horizon betekent de wil bezitten niet met zichzelf samen te vallen, geen definitieve identiteit te willen bezitten, kortom: ervan getuigen dat het feitelijke niet met het mogelijke identiek is. (uit: Ton Lemaire, Filosofie van het landschap)
De horizon speelt een prominente rol in het werk van Frans de Jong. Die horizon is symbolisch voor de ontwikkeling die hij doormaakte, en ook voor wie hij is.
Frans de Jong pakt een multiplex plaat, waarop hij een dunne laag witte verf heeft aangebracht. De structuur van de ondergrond is nog duidelijk zichtbaar. Een lijn in potlood markeert de horizon. Het begin van een nieuw schilderij. Wat haar definitieve vorm zal worden, ligt nog helemaal open. “Een schilderij schildert zichzelf. Alles wat ik tevoren ga bedenken, werkt niet. Dan timmer ik het mogelijke dicht”.
Het wezen der dingen
Kunst is de wezensbepaling van te maken dingen, leerde Frans op de Uitgebreid Technische School. En dat is wat hij al schilderend doet: zoeken naar het wezen der dingen. Hij wijst naar enkele recente werken: Daar is het wel gelukt, daar nog niet en daar wel. Een geslaagd voorbeeld is een landschap geïnspireerd op een korte vakantie naar Schiermonnikoog. Het schilderij voert de toeschouwer mee naar een donkergrijze dag op een breed, leeg strand. Het beeld brengt ook het gevoel over dat zo’n landschap oproept. De staat van zijn die je ervaart, starend naar de zee, de lucht, de horizon.
Surrealistisch
Bijna altijd plaatst Frans elementen in zijn landschappen die er niet thuis horen, waardoor ze iets surrealistisch krijgen. Vaak zijn het mensen of dingen die een persoonlijke betekenis voor hem hebben, zoals een driedimensionaal werk dat hij eerder heeft gemaakt. Of zijn kleindochter, die figureert in een onaards decor. Al schilderend gaat Frans ook op zoek naar zijn eigen wezen. “Naar diegene die ik al ben. De interactie tussen het beeld dat ik schep en mijzelf brengt nieuwe inzichten voort.”
“Ik heb de horizon nodig om me te oriënteren. Wie ben ik? Wat zit er in het verschiet? Ik kan niet altijd met het mogelijke bezig zijn, maar het is ook heel beklemmend om alsmaar te denken: dit is het dan.”
Een vak leren
Als kind tekende Frans veel en bleek al zijn talent. Na de middelbare school had hij graag naar de kunstacademie gewild, maar zijn vader besloot dat hij een vak moest leren. Het werd bouwkunde. Intussen bleef hij tekenen en beeldende kunst bewonderen. Toen hij tijdens een ontmoeting in de trein hoorde over de deeltijdopleiding aan de academie voor beeldende vorming in Tilburg, besloot hij zich in te schrijven.
Jarenlang verdiende Frans zijn brood als docent tekenen en handvaardigheid, maar nu is hij met pensioen. Sinds september 2010 is hij minimaal twee dagen per week in zijn atelier te vinden. “Dan komt er van alles uit. Ik heb in mijn leven het nodige meegemaakt, zelfinzicht verkregen. Dit is de tijd om te oogsten.”
Tekst: Caroline Moerland, MeijersMoerland Tilburg